Bracia Gierymscy powrócili zza światów

Muzeum Narodowe w Krakowie wraz z Muzeum Narodowym w Warszawie stworzyło projekt „Bracia Gierymscy”. W jego ramach prezentowane są zwiedzającym prace tychże znanych polskich malarzy XIX wieku. Do 10 sierpnia pod Wawelem oglądać mogliśmy dzieła starszego, Maksymiliana – współtwórcy realistycznego malarstwa pejzażowego na ziemiach polskich. W stolicy natomiast znajdowały się prace Aleksandra – przedstawiciela realizmu, prekursora impresjonizmu w Polsce. Ja miałam przyjemność podziwiać dzieła starszego z braci.

Całe piętro Gmachu Głównego Muzeum zajmowały obrazy olejne, prace na papierze, nie tylko samego Maksymiliana, ale także innych artystów jego pokolenia, takich jak: Stanisław Witkiewicz, Eduard Schleich czy Józef Brandt. Ekspozycję podzielono na siedem części – każda z nich to osobny wątek twórczości malarza. Znajdowały się tam więc młodzieńcze dzieła Gierymskiego, prace nawiązujące do powstania, czy też pejzaże w nurcie romantycznego realizmu – sztandarowe dzieła malarza. Na jego obrazach można podziwiać także życie codzienne mieszkańców miast oraz miasteczek. Maksymilian tworzył również, specjalnie dla bogatej klienteli, kompozycje zopfowe – sceny polowań w strojach rokokowych. Jedna z części wystawy to „Gabinet dzieł zaginionych”. Prezentowane w nim były multimedialnie wybrane dzieła starszego z braci Gierymskich, których oficjalnie nie można spotkać w żadnym muzeum, przepadły być może na zawsze. Tak duża powierzchnia wystawowa w Muzeum Narodowym w Krakowie utrzymana została w czerwono-szarej tonacji. Ku mojej uciesze obrazy w końcu były odpowiednio oświetlone (MNK ma z tym chyba jakimś problem, do jakiegokolwiek z ich oddziałów pójdę ZAWSZE oglądam obraz z „dziurą” światła na środku) – mogłam podziwiać dzieła z bliska, z daleka, pod skosem, z boku i żadna żarówka nie odbijała mi się na płótnie przeszkadzając w kontemplacji maźnięć pędzla (moją uwagę przykuły również przepiękne, zdobione ramy, w których znajdują się obrazy). Przeszkadzały mi tylko dwie rzeczy: pierwsza z nich to niezbyt intuicyjny system zwiedzania – po około godzinie nie byłam nadal do końca pewna, czy widziałam wszystkie dzieła, czy też coś mi umknęło (tak, jestem fanką oglądania każdego, najmniejszego eksponatu - w końcu po to przychodzę do muzeum, dlaczego więc mam coś pominąć). Drugą rzeczą były biegające z kąta w kąt i krzyczące dzieci. Tutaj pojawia się moja prośba do rodziców – przyprowadzajcie dzieci na lekcje muzealne, specjalnie dla nich przygotowywane, żeby się nie nudziły, gdy wy w skupieniu przyglądacie się obrazom. Jeżeli już jednak decydujecie się je ze sobą zabrać uczcie je kulturalnego zwiedzania – bez krzyków, bieganiny i łez. W końcu kto ma je tego nauczyć jak nie wy?

Podsumowując - wystawę "Maksymilian Gierymski. Dzieła, inspiracje, recepcja" należy zaliczyć do jednych z bardziej udanych Muzeum Narodowego w Krakowie.

(zdjęcia mojego autorstwa)